Ο Βυσσινόκηπος

«Σε αυτήν τη ζωή ή θα λυγίσεις ή θα σπάσεις» αναλογίζεται ο Νίκος Καραθάνος, διαβάζοντας τον τσεχοφικό Βυσσινόκηπο. Ο χαρισματικός σκηνοθέτης και ηθοποιός, μετά την καλλιτεχνική επιτυχία της Γκόλφως του Σπ. Περεσιάδη και του Δεκαήμερου του Βοκάκιου, και με τη συνεργασία στη δραματουργία της ανατρεπτικής συνοδοιπόρου του, Λένας Κιτσοπούλου, αναμετριέται με ένα εμβληματικό έργο του παγκόσμιου ρεπερτορίου.

Κύκνειο άσμα του Τσέχωφ, ο Βυσσινόκηπος (1904) είναι ένα έργο αποχαιρετισμού, ένα έργο για το τέλος μιας εποχής. Ο κόσμος αλλάζει και σε αυτό το μεταίχμιο ο συγγραφέας στήνει μια γιορτή της απώλειας. Ο υπέροχος βυσσινόκηπος βγαίνει στο σφυρί, οι ιδιοκτήτες του, αρνούμενοι να αποδεχτούν την αλλαγή, δεν κάνουν τίποτα για να τον σώσουν, η ανευθυνότητα και οι αυταπάτες κυριαρχούν, η χρεοκοπία έρχεται.

Οι ήρωες του έργου, συγχρόνως κωμικοί και τραγικοί, παλεύουν με πείσμα για λίγη ευτυχία. Παγιδευμένοι στο έλεος μιας μεταβατικής εποχής, πρωταγωνιστούν σε μια συγκλονιστική κωμωδία για το μυστήριο της ζωής. Και τότε προβάλλει το ερώτημα: «Γιατί τόση αγωνία κάτω από τόση ομορφιά;»

«Κωμωδία, στιγμές-στιγμές φάρσα» χαρακτήριζε ο ίδιος ο Τσέχωφ το Βυσσινόκηπο. Ο Νίκος Καραθάνος, μαζί με μια ομάδα εξαίρετων ηθοποιών, υπονομεύοντας τα στερεότυπα που βαραίνουν τις τσεχοφικές αναγνώσεις, προσεγγίζει το έργο ως «αιρετική κωμωδία μέσα σε ένα υπέροχο δράμα», σε μια εκδοχή που λάμπει από καθαρό βλέμμα και απεριόριστη ευαισθησία, συναντώντας –μοιραία– τη σημερινή μεταιχμιακή ιστορική στιγμή.